Nieuwe technologische ontwikkelingen - gaande van nieuwe materialen, nieuwe digitale ontwikkelingen tot nieuwe productietechnieken - hebben hun eigen conceptuele wetmatigheden en ambachtelijkheid. Ze dwingen de kunstenaar tot een andere strategie van de verbeelding. Dat beïnvloedt het hele artistieke proces gaande van het concept tot de perceptie door het publiek. De technologie ‘dwingt’ het kunstwerk naar de grenzen met andere media en kennisgebieden: het wordt hybride en intermediaal. Daarbij laat intermedialiteit zich nog het best omschrijven als de wederzijdse besmetting van de verbeeldingsstrategieën van twee media, binnen de context van één (kunst)werk.

Als bijvoorbeeld een klassiek geschoold beeldhouwer aan de slag gaat met een 3D-printer die het beeld laagje per laagje op mekaar smelt, dan zal dat zijn conceptueel en ambachtelijk denken ten grondde beïnvloeden. Het kunstwerk in niet langer een uniek origineel maar is in zijn wezen een copie. Dat heeft een invloed op de klassieke perceptie van kunst als de unieke vingerafdruk van de kunstenaar. Tegelijkertijd bevraagt de artiest en het artistieke proces die nieuwe technologie vanuit een eigen invalshoek, waardoor ook de technologie zelf ‘besmet’ wordt met die artistieke vraagstelling. Het nieuwe werk nestelt zich dan op de grens van beide verbeeldingswerelden.
Vrij naar Chiel Kattenbelt. ‘Intermediality in Theatre and Performance (Themes in Theatre: Collective Approaches to Theatre & Performance)’ by Freda Chapple and Chiel Kattenbelt (2006).

Die intermediale besmetting grijpt in op elke fase van de artistieke creatie: van concept, over uitvoering tot de verspreiding van het werk.

Het lectoraat Technology Driven Art wil werkbare strategieën ontwikkelen voor deze drie stadia. Het kadert ‘het nieuwe’ van de invloed van technologische ontwikkelingen in een ruimer historisch perspectief. Het bevraagt de politieke en maatschappelijke invloed van technologie in de kunst. Het ondersteunt het ‘intermediale denken’ in artistieke processen.